Μοιάζει ήρεμος, αλλά είναι σε εγρήγορση. Φαίνεται χαλαρός, όμως είναι πάντα έτοιμος. Φαντάζει ακίνδυνος, ωστόσο μπορεί να σε κάψει με τη φωτιά του. Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον Πάουλο Μασάδο....
Where the streets have no name!
Bairro de Cerco: Η αναζήτηση στο google βγάζει 816.000 αποτελέσματα σε 0,44 δευτερόλεπτα. Δεν έχει αξιοθέατα, δεν έχει ομορφιές, δεν έχει ιστορική βαρύτητα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ειδήσεων αφορά το αστυνομικό δελτίο. Εκείνο που για άλλους είναι γκέτο, για Πάολο είναι οι δρόμοι που μεγάλωσε. Εκείνο που οι άλλοι χαρακτηρίζουν ως ιδιαίτερη προφορά, για τον Πορτογάλο μέσο είναι περηφάνια. Εκείνο που για τον πολύ κόσμο είναι στατιστική εγκληματικότητας, για τον Μασάδο είναι η γειτονιά του.
Το όνομά του ένας μικρός σιδηρόδρομος. Πάουλο Ρικάρντο Ριμπέιρο ντε Χέσους Μασάδο! Στις 31 Μαρτίου του 1986 γεννήθηκε στο Πόρτο, σε μια από τις φημισμένες γειτονιές της πορτογαλικής πόλης. Φημισμένη για το πόσο… κακόφημη ήταν. «Ήξερα ότι το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος. Μόνο που εγώ δεν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά μηχανικός αυτοκινήτων». Ούτε το ένα, ούτε το άλλο ήταν συνηθισμένες επιλογές για τα παιδιά που έπαιζαν σε εκείνους τους δρόμους. Η φυλακή, το εμπόριο ναρκωτικών και οι ληστείες ήταν ο συνηθέστερος επαγγελματικός προσανατολισμός. Ενίοτε και ο θάνατος.
«Φυσικά και δεν ήταν εύκολο. Έχω ακόμα φίλους που έχουν περάσει τη ζωή τους μπαινοβγαίνοντας στις φυλακές, όμως εγώ ήμουν τυχερός. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις τους φίλους σου να πουλάνε ναρκωτικά και να συλλαμβάνονται. Και είμαι περήφανος που οι γονείς μου κατόρθωσαν να με κρατήσουν μακριά από όλα αυτά. Αν δεν ήταν εκείνοι, θα ήμουν διαφορετικός. Έκανα κι εγώ βλακείες όταν ήμουν στο σχολείο. Όχι κάτι σοβαρό, αλλά θα μπορούσα να είχα πάρει διαφορετικό δρόμο». Μαζί με τους γονείς του και ο μεγάλος του αδελφός, ο Χόρχε Μασάδο. Ποδοσφαιριστής και εκείνος, ο οποίος δεν κατόρθωσε να ανέβει επίπεδο, ενώ ο μικρός της παρέας, ο Μπρούνο Μασάδο, τώρα έχει ξεκινήσει να «χτίζει» την καριέρα του. Οι τρεις τους κάθε καλοκαίρι ενώνονται… Ο Πάουλο δεν έχει κόψει τις γέφυρες με το σπίτι του και την προβληματική γειτονιά. Κάθε άλλο. «Είναι καλό να κρατάς κάτι από το παρελθόν σου και να μην αποκόβεσαι», απαντάει σε όσους τον «πειράζουν» για την περίεργη προφορά που έχει.
Κάθε καλοκαίρι επιστρέφει στο ίδιο σπίτι, παρότι έχει την οικονομική άνεση να αγοράσει καινούργιο.«Νιώθω όμορφα και δεν είναι ακόμα ο καιρός να φύγω», σχολιάζει και προσπαθεί να προσφέρει στους ανθρώπους που τον περιέβαλαν από μικρό. Η φτώχεια είναι χαρακτηριστικό της περιοχής και ο Πάουλο Μασάδο διοργανώνει κάθε χρόνο ένα συσσίτιο με δικά του έξοδα για όλη την περιοχή. Με δικά του έξοδα, επίσης, θέλησε να προσκαλέσει όλους τους φίλους του στο πιο μεγάλο πάρτι της ζωής του. Έστω κι αν στο φινάλε, θα αποδεικνυόταν πως δεν θα μπορούσε ο ίδιος να τους υποδεχτεί. Ο Πάουλο Μπέντο τον άφησε εκτός αποστολής για το ματς που θα μπορούσε να είναι το ντεμπούτο του με την Εθνικής Πορτογαλίας τον Οκτώβριο του 2010, όμως οι καλεσμένοι ήρθαν.
Ο Πορτογάλος μέσος είχε ξοδέψει 3.000 ευρώ για να αγοράσει 230 εισιτήρια και να τα προσφέρει σε δικούς του ανθρώπους. «Κάναμε μια λίστα με τον πατέρα μου. Στην αρχή, μαζέψαμε 130 άτομα. Μετά μίλησα με τα ξαδέλφια μου και φτάσαμε τα 200. Και την ημέρα του αγώνα παρήγγειλα ακόμα 30», εξομολογήθηκε ο ίδιος, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον τρόπο που είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στη ζωή του. Κι ας μην έκανε ντεμπούτο εκείνη την ημέρα. Θα το έκανε ένα μήνα μετά, σε φιλικό ματς κόντρα στην Ισπανία.
Η διαδρομή στο «Ντραγκάο»!
Το σώμα του είναι σημαδεμένα με τατουάζ. Στην πλάτη του, τα πορτραίτα των γονιών του, μαζί με αφιέρωση. Στο χέρι του ένας δράκος, το σήμα της Πόρτο για την αγάπη που έχει για την ομάδα της πόλης του. Η πρώτη του ομάδα ήταν η FC Porto Cerco κι εκεί τον εντόπισαν για πρώτη φορά. «Μου ζήτησαν να πάω να προπονηθώ μια μέρα. Πήγα όμως δεν ήξερα κανέναν και μετά την προπόνηση έφυγα. Τότε, ήρθαν και μου ζήτησαν να πάω ξανά». Κάπως έτσι άρχισε να αλλάζει η ιστορία. Κάπως έτσι ο κίνδυνος να παρεκκλίνει της πορείας του εξαφανίστηκε, όπως και το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με τις μηχανές των αυτοκινήτων. Ο Πάουλο θα βρεθεί στο αγαπημένο του γήπεδο από την πρώιμη εφηβική ηλικία μαζί με πολλά άλλα παιδιά που μοιράζονταν το ίδιο όνειρο (σ.σ. ανάμεσα σε αυτά και ο Αντελίνο Βιεϊρίνια).
Θα χαζεύει τον Μανίς και θα τον θεωρεί ως παράδειγμα ποδοσφαιριστή, έστω κι αν στο μυαλό του το απόλυτο είδωλο θα είναι πάντα ο Κλοντ Μακελελέ. Η καθημερινή του διαδρομή προς το γήπεδο θα γινόταν πότε με τον Ζοσέ Κουσέιρο και πότε με τον Μποσίνγκουα, που είχαν αναλάβει να παίρνουν τον «μικρό» Πάουλο από τη γειτονιά του και να τον πηγαίνουν στο γήπεδο. Σιγά-σιγά μεγάλωνε, σιγά-σιγά αποκτούσε παραστάσεις, εικόνες, εμπειρία. Η Εθνική Πορτογαλίας θα είναι το αποκούμπι του, αφού θα μπορεί να αγωνίζεται στις μικρές ηλικίες κι εκεί θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία του.«Το γεγονός ότι έχω στεφθεί Πρωταθλητής Ευρώπης με την U-17 και παίκτης του τουρνουά το 2003»,δηλώνει όταν τον ρωτάνε για το σπουδαιότερο επίτευγμα της καριέρας του και το βάζει χαμηλότερα μόνο από τη γέννηση του γιου του.
Η διοργάνωση του 2003, που έγινε στην Πορτογαλία τού άνοιξε διάπλατα την πόρτα της Πόρτο. Ο Ζοσέ Μουρίνιο τον εμπιστεύτηκε για ένα παιχνίδι του κυπέλλου και παρά τη… γκάφα που έκανε ο Πάουλο, ο «Special One» δεν άλλαξε τη γνώμη του. Γι’ αυτό και ο άσος του Ολυμπιακού τον μνημονεύει σε κάθε του αναφορά. «Είναι εξαιρετικός προπονητής, τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ένας από τους καλύτερους που είχα ποτέ. Και είναι και σπουδαίος άνθρωπος. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι, ήμουν ακόμα 17 χρονών, πήγα με άσπρες κάλτσες, ενώ έπρεπε να φοράμε μαύρες. Δεν το είπε σε κανέναν και μου έδωσε τις δικές του. Οποιοσδήποτε άλλος θα με είχε κάνει ρεζίλι».
Το όνειρο να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του θα έπαιρνε την τροπή που πήρε και των περισσότερων φίλων του. Μετά από πολλούς δανεισμούς, έληξε άδοξα. Λεϊρία, Λεϊσόες, Σεντ Ετιέν και στην Γαλλία θα έβρισκε ό,τι δε μπόρεσε ποτέ να του προσφέρει η Πορτογαλία. Μια αληθινή καριέρα. Εκείνη που ονειρεύεται να ολοκληρώσει εκεί που ξεκίνησε. «Θα παραμείνει για πάντα η ομάδα της καρδιάς μου, έστω κι αν δεν είχα την ευκαιρία μου. Μια μέρα θα γυρίσω. Και θα το κάνω για να ικανοποιήσω τον πατέρα μου και τα αδέλφια μου που είναι φανατικοί οπαδοί της ομάδας».
Bon Vivant!
«Είναι περίεργο. Περπατάω στο δρόμο και με αναγνωρίζουν, ενώ δεν με ξέρουν στην πατρίδα μου. Είμαι πιο διάσημος στο Τουλούζ απ’ ό,τι είμαι στο Πόρτο». Η Σεντ Ετιέν θα ήταν η πρώτη του ομάδα εκτός συνόρων. Η Πόρτο ήθελε τον Κολομβιανό Φρέντι Γκουαρίν και ο Πάουλο Μασάδο συμπεριλήφθηκε στα ανταλλάγματα. «Εκείνο που σκέφτομαι είναι να συνεχίζω να βελτιώνομαι και να προσφέρει στην Σεντ Ετιέν. Πριν έρθω μίλησα με τον Έλντερ Πόστιγκα, ο οποίος μου μίλησε για το σύλλογο και τους οπαδούς. Μου επιβεβαίωσε όσα είχα στο μυαλό μου πριν πάρω την απόφαση να έρθω». Η απόφασή του θα αποδειχθεί κομβική για την καριέρα του. Καλύτερη από οποιονδήποτε δανεισμό σε μια ακόμα πορτογαλική ομάδα. Με το γαλλικό σύλλογο θα παίξει 35 παιχνίδια και θα σκοράρει τρεις φορές, αντιμετωπίζοντας και τον Ολυμπιακό για το Europa League.
Το αντίκρισμα της μετανάστευσης θα έρθει το 2009, αμέσως μετά το τέλος της πρώτης του σεζόν στη Γαλλία. Η Τουλούζ θα ξοδέψει 3,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και ο Πορτογάλος θα υπογράψει τετραετές συμβόλαιο. «Είμαι χαρούμενος που υπέγραψα. Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου είχα άγχος επειδή υπήρχαν προβλήματα με τη μεταγραφή. Εγώ είχα πει το «ναι» από την πρώτη στιγμή, γιατί συζήτησα με τον πατέρα μου και αποφασίσαμε ότι είναι το καλύτερο για την οικογένειά μου».Ένα χρόνο μετά θα επεκτείνει τη συνεργασία του ως το 2015 και στη νέα του ομάδα θα γίνεται ολοένα και πιο σημαντικός.
Θα αφομοιώσει τη ζωή στη γαλλική πόλη, θα γίνει και εκείνος οπαδός του ράγκμπι (αγαπημένο σπορ στο Τουλούζ) και θα φωτογραφηθεί κιόλας με τον διασημότερο παίκτη της ομάδας ράγκμπι για το περιοδικό «Surface». Κάθε χρόνο θα εμφανίζεται βελτιωμένος, απόρροια και της ατομικής προπόνησης που έκανε στο τέλος κάθε ημέρας, ειδικά στις εκτελέσεις στημένων φάσεων. Θα καταφέρει να κερδίσει στην πρόσκλησή του στην Εθνική Πορτογαλίας, έστω κι αν το ντεμπούτο του θα αργούσε. «Η πρώτη μου κλήση ήταν πολύ ξεχωριστή. Ήταν ένα όνειρο για μένα να παίξω σε αυτό το επίπεδο και να είμαι δίπλα σε παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο», θα πει, προσθέτοντας παράλληλα πως ο σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι καθόλου όπως τον παρουσιάζουν.
Η ψυχοσύνθεσή του στο Τουλούζ θα αρχίσει να αλλάζει στις αρχές του χρόνου. Πρώτα ήταν το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, το οποίο δεν ευδοκίμησε. «Με κολακεύει το ενδεχόμενο να έρθω να παίξω σε αυτή την ομάδα. Γνωρίζω από πρώτο χέρι και τον κόσμο του Ολυμπιακού, έχω παίξει στο γήπεδό του με τη Σεντ Ετιέν και δεν μπορώ να ξεχάσω την ατμόσφαιρα. Είναι δεδομένο ότι θα φύγω από την Τουλούζ. Εγώ έχω τελειώσει από εκεί», θα δηλώσει σε ελληνική εφημερίδα τον Ιανουάριο του 2012 και όταν η μεταγραφή θα ναυαγήσει, θα νιώθει οργισμένος. «Δεν έχω και πολλά να κάνω απ’ το να συνεχίσω να δουλεύει και να παίζω καλά. Αλλά αν παίζω καλά, ποιος ξέρει; Μπορεί και να μην με πουλήσει ποτέ ο πρόεδρος».
Τον Απρίλιο, το κεφάλαιο άνοιξε ξανά. Ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε μόνος του. Υπήρχε πρόταση από τη Ρωσία, υπήρχε φημολογούμενο ενδιαφέρον και από την Μπενφίκα, το οποίο δεν απέρριπτε ο Πάουλο Μασάδο. «Πάντα θα είμαι Πόρτο, όμως δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή. Οι επαγγελματικές μου επιλογές διαφέρουν από το συναίσθημα», έλεγε εκείνη την εποχή, όμως δε χρειάστηκε να διαλέξει. Στις 9 Αυγούστου ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, στις 12 του μήνα έφτασε στην Ελλάδα. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήταν και ο ίδιος προβληματισμένος… «Δεν έχω προσφέρει όσα θέλω και μπορώ», μονολογούσε.
Δύο παιχνίδια και δύο γκολ μετά, ο ήσυχος Μασάδο έκανε εκκωφαντικό θόρυβο. Σαν κι αυτόν που θέλει να ακούει, όταν σκοράρει.
Η διαδρομή στο «Ντραγκάο»!
Το σώμα του είναι σημαδεμένα με τατουάζ. Στην πλάτη του, τα πορτραίτα των γονιών του, μαζί με αφιέρωση. Στο χέρι του ένας δράκος, το σήμα της Πόρτο για την αγάπη που έχει για την ομάδα της πόλης του. Η πρώτη του ομάδα ήταν η FC Porto Cerco κι εκεί τον εντόπισαν για πρώτη φορά. «Μου ζήτησαν να πάω να προπονηθώ μια μέρα. Πήγα όμως δεν ήξερα κανέναν και μετά την προπόνηση έφυγα. Τότε, ήρθαν και μου ζήτησαν να πάω ξανά». Κάπως έτσι άρχισε να αλλάζει η ιστορία. Κάπως έτσι ο κίνδυνος να παρεκκλίνει της πορείας του εξαφανίστηκε, όπως και το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με τις μηχανές των αυτοκινήτων. Ο Πάουλο θα βρεθεί στο αγαπημένο του γήπεδο από την πρώιμη εφηβική ηλικία μαζί με πολλά άλλα παιδιά που μοιράζονταν το ίδιο όνειρο (σ.σ. ανάμεσα σε αυτά και ο Αντελίνο Βιεϊρίνια).
Θα χαζεύει τον Μανίς και θα τον θεωρεί ως παράδειγμα ποδοσφαιριστή, έστω κι αν στο μυαλό του το απόλυτο είδωλο θα είναι πάντα ο Κλοντ Μακελελέ. Η καθημερινή του διαδρομή προς το γήπεδο θα γινόταν πότε με τον Ζοσέ Κουσέιρο και πότε με τον Μποσίνγκουα, που είχαν αναλάβει να παίρνουν τον «μικρό» Πάουλο από τη γειτονιά του και να τον πηγαίνουν στο γήπεδο. Σιγά-σιγά μεγάλωνε, σιγά-σιγά αποκτούσε παραστάσεις, εικόνες, εμπειρία. Η Εθνική Πορτογαλίας θα είναι το αποκούμπι του, αφού θα μπορεί να αγωνίζεται στις μικρές ηλικίες κι εκεί θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία του.«Το γεγονός ότι έχω στεφθεί Πρωταθλητής Ευρώπης με την U-17 και παίκτης του τουρνουά το 2003»,δηλώνει όταν τον ρωτάνε για το σπουδαιότερο επίτευγμα της καριέρας του και το βάζει χαμηλότερα μόνο από τη γέννηση του γιου του.
Η διοργάνωση του 2003, που έγινε στην Πορτογαλία τού άνοιξε διάπλατα την πόρτα της Πόρτο. Ο Ζοσέ Μουρίνιο τον εμπιστεύτηκε για ένα παιχνίδι του κυπέλλου και παρά τη… γκάφα που έκανε ο Πάουλο, ο «Special One» δεν άλλαξε τη γνώμη του. Γι’ αυτό και ο άσος του Ολυμπιακού τον μνημονεύει σε κάθε του αναφορά. «Είναι εξαιρετικός προπονητής, τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ένας από τους καλύτερους που είχα ποτέ. Και είναι και σπουδαίος άνθρωπος. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι, ήμουν ακόμα 17 χρονών, πήγα με άσπρες κάλτσες, ενώ έπρεπε να φοράμε μαύρες. Δεν το είπε σε κανέναν και μου έδωσε τις δικές του. Οποιοσδήποτε άλλος θα με είχε κάνει ρεζίλι».
Το όνειρο να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του θα έπαιρνε την τροπή που πήρε και των περισσότερων φίλων του. Μετά από πολλούς δανεισμούς, έληξε άδοξα. Λεϊρία, Λεϊσόες, Σεντ Ετιέν και στην Γαλλία θα έβρισκε ό,τι δε μπόρεσε ποτέ να του προσφέρει η Πορτογαλία. Μια αληθινή καριέρα. Εκείνη που ονειρεύεται να ολοκληρώσει εκεί που ξεκίνησε. «Θα παραμείνει για πάντα η ομάδα της καρδιάς μου, έστω κι αν δεν είχα την ευκαιρία μου. Μια μέρα θα γυρίσω. Και θα το κάνω για να ικανοποιήσω τον πατέρα μου και τα αδέλφια μου που είναι φανατικοί οπαδοί της ομάδας».
Bon Vivant!
«Είναι περίεργο. Περπατάω στο δρόμο και με αναγνωρίζουν, ενώ δεν με ξέρουν στην πατρίδα μου. Είμαι πιο διάσημος στο Τουλούζ απ’ ό,τι είμαι στο Πόρτο». Η Σεντ Ετιέν θα ήταν η πρώτη του ομάδα εκτός συνόρων. Η Πόρτο ήθελε τον Κολομβιανό Φρέντι Γκουαρίν και ο Πάουλο Μασάδο συμπεριλήφθηκε στα ανταλλάγματα. «Εκείνο που σκέφτομαι είναι να συνεχίζω να βελτιώνομαι και να προσφέρει στην Σεντ Ετιέν. Πριν έρθω μίλησα με τον Έλντερ Πόστιγκα, ο οποίος μου μίλησε για το σύλλογο και τους οπαδούς. Μου επιβεβαίωσε όσα είχα στο μυαλό μου πριν πάρω την απόφαση να έρθω». Η απόφασή του θα αποδειχθεί κομβική για την καριέρα του. Καλύτερη από οποιονδήποτε δανεισμό σε μια ακόμα πορτογαλική ομάδα. Με το γαλλικό σύλλογο θα παίξει 35 παιχνίδια και θα σκοράρει τρεις φορές, αντιμετωπίζοντας και τον Ολυμπιακό για το Europa League.
Το αντίκρισμα της μετανάστευσης θα έρθει το 2009, αμέσως μετά το τέλος της πρώτης του σεζόν στη Γαλλία. Η Τουλούζ θα ξοδέψει 3,5 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και ο Πορτογάλος θα υπογράψει τετραετές συμβόλαιο. «Είμαι χαρούμενος που υπέγραψα. Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου είχα άγχος επειδή υπήρχαν προβλήματα με τη μεταγραφή. Εγώ είχα πει το «ναι» από την πρώτη στιγμή, γιατί συζήτησα με τον πατέρα μου και αποφασίσαμε ότι είναι το καλύτερο για την οικογένειά μου».Ένα χρόνο μετά θα επεκτείνει τη συνεργασία του ως το 2015 και στη νέα του ομάδα θα γίνεται ολοένα και πιο σημαντικός.
Θα αφομοιώσει τη ζωή στη γαλλική πόλη, θα γίνει και εκείνος οπαδός του ράγκμπι (αγαπημένο σπορ στο Τουλούζ) και θα φωτογραφηθεί κιόλας με τον διασημότερο παίκτη της ομάδας ράγκμπι για το περιοδικό «Surface». Κάθε χρόνο θα εμφανίζεται βελτιωμένος, απόρροια και της ατομικής προπόνησης που έκανε στο τέλος κάθε ημέρας, ειδικά στις εκτελέσεις στημένων φάσεων. Θα καταφέρει να κερδίσει στην πρόσκλησή του στην Εθνική Πορτογαλίας, έστω κι αν το ντεμπούτο του θα αργούσε. «Η πρώτη μου κλήση ήταν πολύ ξεχωριστή. Ήταν ένα όνειρο για μένα να παίξω σε αυτό το επίπεδο και να είμαι δίπλα σε παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο», θα πει, προσθέτοντας παράλληλα πως ο σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι καθόλου όπως τον παρουσιάζουν.
Η ψυχοσύνθεσή του στο Τουλούζ θα αρχίσει να αλλάζει στις αρχές του χρόνου. Πρώτα ήταν το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, το οποίο δεν ευδοκίμησε. «Με κολακεύει το ενδεχόμενο να έρθω να παίξω σε αυτή την ομάδα. Γνωρίζω από πρώτο χέρι και τον κόσμο του Ολυμπιακού, έχω παίξει στο γήπεδό του με τη Σεντ Ετιέν και δεν μπορώ να ξεχάσω την ατμόσφαιρα. Είναι δεδομένο ότι θα φύγω από την Τουλούζ. Εγώ έχω τελειώσει από εκεί», θα δηλώσει σε ελληνική εφημερίδα τον Ιανουάριο του 2012 και όταν η μεταγραφή θα ναυαγήσει, θα νιώθει οργισμένος. «Δεν έχω και πολλά να κάνω απ’ το να συνεχίσω να δουλεύει και να παίζω καλά. Αλλά αν παίζω καλά, ποιος ξέρει; Μπορεί και να μην με πουλήσει ποτέ ο πρόεδρος».
Τον Απρίλιο, το κεφάλαιο άνοιξε ξανά. Ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε μόνος του. Υπήρχε πρόταση από τη Ρωσία, υπήρχε φημολογούμενο ενδιαφέρον και από την Μπενφίκα, το οποίο δεν απέρριπτε ο Πάουλο Μασάδο. «Πάντα θα είμαι Πόρτο, όμως δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή. Οι επαγγελματικές μου επιλογές διαφέρουν από το συναίσθημα», έλεγε εκείνη την εποχή, όμως δε χρειάστηκε να διαλέξει. Στις 9 Αυγούστου ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, στις 12 του μήνα έφτασε στην Ελλάδα. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήταν και ο ίδιος προβληματισμένος… «Δεν έχω προσφέρει όσα θέλω και μπορώ», μονολογούσε.
Δύο παιχνίδια και δύο γκολ μετά, ο ήσυχος Μασάδο έκανε εκκωφαντικό θόρυβο. Σαν κι αυτόν που θέλει να ακούει, όταν σκοράρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου