«Στην ιστορία του μπάσκετ, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις δύο παικτών που βάδισαν χέρι-χέρι σαν να ήταν ένα. Για παράδειγμα, Κιτσάνοβιτς και Νταλίμπαγκιτς στην Παρτίζαν, Σλάβνιτς και Κιτσάνοβιτς στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας της δεκαετίας του '80, Σολοθάμπαλ και Σαν Επιφάνιο στην Μπαρτσελόνα, Μαρτζοράτι και Μενεγκίν στη Βαρέζε, Κορμπαλάν και Λιουκ στη Ρεάλ Μαδρίτης, Γκιέργκια και Τσόσιτς στη Ζάνταρ. Μία όμως από τις πιο απίστευτες περιπτώσεις σε αυτό το φαινόμενο, δίχως αμφιβολία, ένα δίδυμο που δρούσε τόσο στην Εθνική Ελλάδος όσο και στον Αρη Θεσσαλονίκης της δεκαετίας του '80, ήταν οι Νίκος Γκάλης και Παναγιώτης Γιαννάκης», έγραψε αρχικά ο Στάνκοβιτς για να συμπληρώσει.
«Κανείς από τους δύο ήταν από τη Θεσσαλονίκη, αλλά εκεί έκαναν τη σπουδαιότερη καριέρα τους. Ο Γκάλης, που είναι 18 μήνες μεγαλύτερος από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν ο πρώτος. Γιος Ελλήνων μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες, έκανε ντεμπούτο στις 2 Δεκεμβρίου 1979 και τελείωσε τη σεζόν με το απίστευτο μέσο όρο των 33 πόντων σε κάθε παιχνίδι. Ωστόσο, δεν ήταν ο καλύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος εκείνη τη σεζόν. Αυτή η τιμή ανήκε σε έναν παίκτη από μια μικρή ομάδα της Αθήνας, τον Ιωνικό Νίκαιας, τον Παναγιώτη Γιαννάκη ο οποίος τελείωσε με 36,5 πόντους κατά μέσο όρο. Ο Γιαννάκης ήταν ήδη αναγνωρίσιμος παίκτης. Τον παρακολούθησα για πρώτη φορά στο Σπλιτ στη διάρκεια των Μεσογειακών Αγώνων».
«Ο Γιαννάκης έκανε το καλύτερό του παιχνίδι από πλευράς σκοραρίσματος στον αγώνα με τον Αρη το 1981 πετυχαίνοντας 73 πόντους. Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για τον Αρη ώστε να τον υπογράψει. Μετά από λίγα χρόνια, ο Αρης κατάφερε να έχει και τους δύο κι έτσι γεννήθηκε ένα από τα πιο διάσημα δίδυμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η κυριαρχία του Αρη στο ελληνικό πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει και οδήγησε στην κατάκτηση επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Ο Αρης έφθασε διαδοχικές φορές και σε φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών», συνεχίζει αναφέροντας τις χαμένες ευκαιρίες του Αρη σε Γάνδη, Μόναχο και Σαραγόσα».
«Η εξιλέωση στο Τορίνο»
Ο έγκριτος δημοσιογράφος συνεχίζοντας το αφιέρωμα για τον Παναγιώτη Γιαννάκη αναφέρθηκε και στην εξιλέωση του «Δράκου» στο Τορίνο με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στην Εφές Πίλσεν, σημειώνοντας ότι «είχε χωρίσει το δίδυμο, ο Γκάλης είχε πάει στον Παναθηναϊκό. Και στις 16 Μαρτίου 1993 στο Τορίνο μπροστά σε 7.000 οπαδούς, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν οπαδοί του Αρη, ο Αρης κατέκτησε τον τίτλο. Την ίδια στιγμή, ο Γκάλης δεν ήταν τυχερός στον Παναθηναϊκό», σημειώνει. Και αναφέρεται στη συνέχεια στη κατάκτηση της Ευρωλίγκα για τον Παναγιώτη Γιαννάκη με την φανέλα του Παναθηναϊκού.
«Στο Παρίσι το 1996, ο Γιαννάκης κατάφερε τελικώς να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Σε ένα δραματικό και ιστορικό παιχνίδι που χαρακτηρίστηκε από τα σοβαρά λάθη των διαιτητών και της γραμματείας, ο Παναθηναϊκός κέρδισε με 67-66. Ο Γιαννάκης, στα 37α του χρόνια, έπαιξε 38 λεπτά και σημείωσε εννιά πόντους. Ένα όνειρό του έγινε πραγματικότητα», συνέχισε και αναφέρθηκε στην τελευταία παρουσία του στην Εθνική ομάδα. «Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα. Και τελείωσε έχοντας παίξει σε 351 παιχνίδια, σημειώνοντας 5.309 πόντους, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ. Στο ελληνικό πρωτάθλημα οι 9.291 πόντοι που έχει πετύχει παραμένουν η Τρίτη καλύτερη επίδοση».
Το θαύμα στον Πειραιά
Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει ειδική αναφορά στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Εθνική ομάδα το 1987, όπου ο Βλάντιμιρ Στάνκοβιτς χρησιμοποιεί τον τίτλο «το θαύμα στον Πειραιά». Αναφέρεται στις εκπληκτικές επιδόσεις του Γκάλη σε εκείνο του τουρνουά και ειδικότερα στους 40 πόντους που πέτυχε στον τελικό με την άλλοτε Σοβιετική Ενωση στις 14 Ιουνίου 1987.
«Δύο χρόνια μετά, στο Ζάγκρεμπ, η Ελλάδα έφτασε και πάλι στον τελικό όπου ηττήθηκε από τη Γιουγκοσλαβία», έγραψε και αναφέρθηκε στα χαρακτηριστικά τους: «Ο Γιαννάκης ήταν ο πόιντ γκαρντ, εξ' ορισμού έπρεπε να βοηθάει τους συμπαίκτες του, αλλά λόγω και της εκπληκτικής ικανότητάς του στο σκοράρισμα, υπήρξε και σπουδαίος σκόρερ. Και ο Γκάλης μπορούσε να παίξει πλέι μέικερ χωρίς δυσκολίες και ήταν πολλές οι φορές που άλλαζαν θέσεις στη διάρκεια ενός αγώνα προκαλώντας μπερδέματα στους αντιπάλους», συμπλήρωσε.
Επί τούτου βέβαια, ο Γιάννης Ιωαννίδης είπε πολλές φορές ότι ο Γκάλης θα μπορούσε να πετύχει σπουδαία πράγματα και ως πλέι μέικερ, εξάλλου συνεχίζει να έχει το ρεκόρ των ασίστ (σε ένα παιχνίδι) στην ιστορία της Ευρωλίγκα. «Ο Γιαννάκης ήταν ψηλότερος του Γκάλη, είχε καλό περιφερειακό σουτ, είχε καλή διείσδυση και ήταν καλός ριμπάουντερ. Κυρίως όμως, ήταν ηγέτης. Στα κρίσιμα λεπτά, οι συμπαίκτες του παρέδιδαν στα χέρια του την τύχη του αγώνα». Καταλήγωντας για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, σημειώνει ότι είναι ο μοναδικός που κατάφερε να πάρει ως παίκτης και προπονητής το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1987 και το 2005».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου