Η Κύπρος είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση χαμένων ευκαιριών. Κατά καιρούς έχουν προταθεί (ιδιαίτερα στο παρελθόν) διάφορες εκδοχές για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.
Καμία απ' αυτές τις προτάσεις δεν γινόταν δεκτή, καθώς οι πολιτικοί αυτού του τόπου ήθελαν κάτι καλύτερο. Έτσι, στη συνέχεια γίνονταν προτάσεις, που ήταν λιγότερο συμφέρουσες από τις προηγούμενες. Κάπως έτσι πιστεύω είναι τα πράγματα και στο νησί μας. Ένας κύκλος χαμένων ευκαιριών.
Οι χαμένες ευκαιρίες για την Πάρο ήταν πολλές. Ας μην παρελθοντολογήσουμε και αναφέρουμε τι έγινε τις περασμένες δεκαετίες με το αεροδρόμιο κλπ. Δεν ήταν άλλωστε η μοναδική ευκαιρία για την Πάρο. Ας έρθουμε στο σήμερα.
Πέρσι είχαμε την τύχη να γυριστεί στο νησί μας μία Ιταλική ταινία (Immaturi) από μία πολύ μεγάλη κινηματογραφική εταιρεία. Η ταινία ανεδείκνυε τις ομορφιές του τόπου μας και παρουσίαζε πολλές τοποθεσίες της Πάρου. Απευθύνεται κύρια σ' ένα κοινό (Ιταλικό) που έρχεται στο νησί μας και μάλιστα είναι απ' αυτούς τους τουρίστες που «κολλάνε» με την Πάρο και περνούν πρώτιστα εκείνοι καλά, όποτε μας επισκέπτονται...
Οι Ιταλοί είναι μία φυλή που έχουμε πολλά κοινά μαζί της και γουστάρουν πάνω - κάτω ό,τι και εμείς. Τους αρέσουν οι χοροί, τα πανηγύρια, το καλό φαγητό, οι έρωτες, οι στιγμιαίοι τσακωμοί, οι υπερβολές. Η ταινία λοιπόν, μας ήρθε «γάντι». Σύμφωνα με τα στοιχεία που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο η ταινία πήγε καλά εισπρακτικά στο Ιταλικό κοινό, ενώ προβλήθηκε και σε άλλα κράτη, ιδιαίτερα εκεί που υπάρχουν μεγάλες αποικίες της Ιταλίας (π.χ. Ηνωμένες Πολιτείες). Σημειώνουμε ακόμα, ότι η ταινία συνεχίζει και διανέμεται σε πολλά κράτη, αφού είναι γνωστό ότι οι Ιταλικές κωμωδίες αρέσουν σε πολύ κόσμο.
Τι κέρδισε όμως η Πάρος απ' αυτή την προβολή της ταινίας ή πόσο εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την προβολής της; Δυστυχώς, το νησί μας δεν κέρδισε απ' όλη αυτή την ιστορία, αυτά που έπρεπε να καρπωθεί ως τουριστικό κέρδος.
Στην εφημερίδα μας έχουμε ασκήσει αυστηρή κριτική για τα πεπραγμένα της τουριστικής επιτροπής στο παρελθόν. Κύρια, έχουμε ασκήσει κριτική για έλλειψη φαντασίας και γιατί οι περισσότερες κινήσεις που γίνονται αποτελούν αντιγραφές παλαιοτέρων προωθητικών ενεργειών. Για την υπόθεση τουρισμός η δημοτική αρχή προσπαθεί, και χρήματα να δίνει (και έτσι πρέπει), αλλά και να είναι παρούσα σε όσες περισσότερες εκθέσεις μπορεί. Δεν πιστεύουμε πλέον (και δεν είμαστε οι μόνοι πάνω σ' αυτό τον πλανήτη) ότι οι εκθέσεις αποτελούν πανάκεια για την προώθηση του τουρισμού. Πιστεύουμε σε άλλες κινήσεις που πρέπει να γίνονται και όχι να μοιράζουμε έντυπα σε αγουροξυπνημένους Αθηναίους στο Μετρό ή να μοιράζονται χρωματιστά έντυπα σε επισκέπτες εκθέσεων.
Μία κίνηση που θα είχε άμεση ανταπόκριση από τους υποψήφιους «πελάτες» μας ήταν η Ιταλική ταινία. Με πολύ λίγα χρήματα θα μπορούσαμε να έχουμε έρθει σε επαφή με 3-4 μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους σε Ρώμη, Μιλάνο ή όποια άλλη πόλη γνωρίζουμε ότι αντλούμε πολλούς τουρίστες στην Πάρο και να δημιουργούσαμε event μετά την τελευταία προβολή της ταινίας.
Σκεφθείτε δηλαδή (μετά από υπερβολική κινηματογραφική δόση Πάρου στους θεατές της ταινίας) βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής οι θεατές να εύρισκαν μπροστά τους κάποιους μεζέδες και σούμα από το νησί μας, και εκεί να τους δίναμε και πληροφοριακό υλικό κλπ. Πως σας ακούγεται; Φοβερή ιδέα; Κολοκύθια τούμπανα.
Πεπατημένη είναι, και πολύ απλή λογική επικοινωνιακή σκέψη. «Αιχμαλωτίζεις» κάποιον - που έχει περάσει καλά - και έχει συνδέσει ωραίες και χαρούμενες στιγμές βλέποντας ένα συγκεκριμένο τόπο. Η ψυχολογική του κατάσταση είναι σε τέτοια ευφορία, που ειδικά αν είναι με το έτερο του ήμισυ, σχεδόν τον έχεις κάνει πελάτη σου.
Η ψυχολογία του δεν έχει καμία σχέση με την ψυχολογία που έχει κάποιος σε κάποια έκθεση τουρισμού (που έτσι και αλλιώς, δεν πηγαίνουν οι υποψήφιοι τουρίστες, αλλά οι πράκτορες). Το όλο κόστος για μία τέτοια δράση δεν είναι πολύ μεγαλύτερο από τη συμμετοχή σε μία έκθεση.
Οι χαμένες ευκαιρίες του νησιού μας δεν είναι μόνο σε έργα υποδομής, αλλά και σε έργα της 7ης τέχνης. Και εντάξει, κάποτε δεν ξέραμε πώς να εκμεταλλευτούμε την «Μανταλένα» με την Βουγιουκλάκη ή το «Μια του κλέφτη» με τον Δημήτρη Χορν (και οι δύο γυρισμένες το 1960), αλλά σήμερα, γιατί και πάλι;
Δ.Μ.Μ.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου - Αντιπάρου»
Οι χαμένες ευκαιρίες για την Πάρο ήταν πολλές. Ας μην παρελθοντολογήσουμε και αναφέρουμε τι έγινε τις περασμένες δεκαετίες με το αεροδρόμιο κλπ. Δεν ήταν άλλωστε η μοναδική ευκαιρία για την Πάρο. Ας έρθουμε στο σήμερα.
Πέρσι είχαμε την τύχη να γυριστεί στο νησί μας μία Ιταλική ταινία (Immaturi) από μία πολύ μεγάλη κινηματογραφική εταιρεία. Η ταινία ανεδείκνυε τις ομορφιές του τόπου μας και παρουσίαζε πολλές τοποθεσίες της Πάρου. Απευθύνεται κύρια σ' ένα κοινό (Ιταλικό) που έρχεται στο νησί μας και μάλιστα είναι απ' αυτούς τους τουρίστες που «κολλάνε» με την Πάρο και περνούν πρώτιστα εκείνοι καλά, όποτε μας επισκέπτονται...
Οι Ιταλοί είναι μία φυλή που έχουμε πολλά κοινά μαζί της και γουστάρουν πάνω - κάτω ό,τι και εμείς. Τους αρέσουν οι χοροί, τα πανηγύρια, το καλό φαγητό, οι έρωτες, οι στιγμιαίοι τσακωμοί, οι υπερβολές. Η ταινία λοιπόν, μας ήρθε «γάντι». Σύμφωνα με τα στοιχεία που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο η ταινία πήγε καλά εισπρακτικά στο Ιταλικό κοινό, ενώ προβλήθηκε και σε άλλα κράτη, ιδιαίτερα εκεί που υπάρχουν μεγάλες αποικίες της Ιταλίας (π.χ. Ηνωμένες Πολιτείες). Σημειώνουμε ακόμα, ότι η ταινία συνεχίζει και διανέμεται σε πολλά κράτη, αφού είναι γνωστό ότι οι Ιταλικές κωμωδίες αρέσουν σε πολύ κόσμο.
Τι κέρδισε όμως η Πάρος απ' αυτή την προβολή της ταινίας ή πόσο εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την προβολής της; Δυστυχώς, το νησί μας δεν κέρδισε απ' όλη αυτή την ιστορία, αυτά που έπρεπε να καρπωθεί ως τουριστικό κέρδος.
Στην εφημερίδα μας έχουμε ασκήσει αυστηρή κριτική για τα πεπραγμένα της τουριστικής επιτροπής στο παρελθόν. Κύρια, έχουμε ασκήσει κριτική για έλλειψη φαντασίας και γιατί οι περισσότερες κινήσεις που γίνονται αποτελούν αντιγραφές παλαιοτέρων προωθητικών ενεργειών. Για την υπόθεση τουρισμός η δημοτική αρχή προσπαθεί, και χρήματα να δίνει (και έτσι πρέπει), αλλά και να είναι παρούσα σε όσες περισσότερες εκθέσεις μπορεί. Δεν πιστεύουμε πλέον (και δεν είμαστε οι μόνοι πάνω σ' αυτό τον πλανήτη) ότι οι εκθέσεις αποτελούν πανάκεια για την προώθηση του τουρισμού. Πιστεύουμε σε άλλες κινήσεις που πρέπει να γίνονται και όχι να μοιράζουμε έντυπα σε αγουροξυπνημένους Αθηναίους στο Μετρό ή να μοιράζονται χρωματιστά έντυπα σε επισκέπτες εκθέσεων.
Μία κίνηση που θα είχε άμεση ανταπόκριση από τους υποψήφιους «πελάτες» μας ήταν η Ιταλική ταινία. Με πολύ λίγα χρήματα θα μπορούσαμε να έχουμε έρθει σε επαφή με 3-4 μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους σε Ρώμη, Μιλάνο ή όποια άλλη πόλη γνωρίζουμε ότι αντλούμε πολλούς τουρίστες στην Πάρο και να δημιουργούσαμε event μετά την τελευταία προβολή της ταινίας.
Σκεφθείτε δηλαδή (μετά από υπερβολική κινηματογραφική δόση Πάρου στους θεατές της ταινίας) βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής οι θεατές να εύρισκαν μπροστά τους κάποιους μεζέδες και σούμα από το νησί μας, και εκεί να τους δίναμε και πληροφοριακό υλικό κλπ. Πως σας ακούγεται; Φοβερή ιδέα; Κολοκύθια τούμπανα.
Πεπατημένη είναι, και πολύ απλή λογική επικοινωνιακή σκέψη. «Αιχμαλωτίζεις» κάποιον - που έχει περάσει καλά - και έχει συνδέσει ωραίες και χαρούμενες στιγμές βλέποντας ένα συγκεκριμένο τόπο. Η ψυχολογική του κατάσταση είναι σε τέτοια ευφορία, που ειδικά αν είναι με το έτερο του ήμισυ, σχεδόν τον έχεις κάνει πελάτη σου.
Η ψυχολογία του δεν έχει καμία σχέση με την ψυχολογία που έχει κάποιος σε κάποια έκθεση τουρισμού (που έτσι και αλλιώς, δεν πηγαίνουν οι υποψήφιοι τουρίστες, αλλά οι πράκτορες). Το όλο κόστος για μία τέτοια δράση δεν είναι πολύ μεγαλύτερο από τη συμμετοχή σε μία έκθεση.
Οι χαμένες ευκαιρίες του νησιού μας δεν είναι μόνο σε έργα υποδομής, αλλά και σε έργα της 7ης τέχνης. Και εντάξει, κάποτε δεν ξέραμε πώς να εκμεταλλευτούμε την «Μανταλένα» με την Βουγιουκλάκη ή το «Μια του κλέφτη» με τον Δημήτρη Χορν (και οι δύο γυρισμένες το 1960), αλλά σήμερα, γιατί και πάλι;
Δ.Μ.Μ.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα Πάρου - Αντιπάρου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου