Μπορεί να μιλάμε για μια χώρα με το ειδικό βάρος της Ρωσίας στο διεθνές σκηνικό και όχι για την απαξιωμένη – προσωρινά – Ελλάδα, ωστόσο, η στάση του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων των περιουσιακών στοιχείων της χώρας στον τομέα της ενέργειας χρήζει αναφοράς, σχολιασμού και σίγουρα έντονου προβληματισμού…
Μιλώντας στη ρωσική τηλεόραση, ο Πούτιν ξεκαθάρισε ότι η χώρα του δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιήσει στια παρόντα επίπεδα αποτιμήσεων εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς δεν αντιστοιχούν με την πραγματική τους αξία. Σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο, δεν θα ήθελε να δει πωλήσεις στα παρόντα επίπεδα και στη συνέχεια μεταπώληση από τους αγοραστές οι οποίοι θα καταγράψουν και θα καρπωθούν τις υπεραξίες που θα προκύψουν, υπονοώντας ότι αυτό δεν είναι παραγωγική αλά κερδοσκοπική προσέγγιση...
Ωστόσο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναγνώρισε ότι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να γίνουν για να αντιμετωπιστούν δομικά προβλήματα της ρωσικής οικονομίας. Μακάρι η τακτική του Ρώσου προέδρου να παραδειγματίσει αρκετούς και στο εσωτερικό της χώρας. Δεν υιοθετούμε τη ρητορική κάποιων περί «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας», αλλά δεχόμαστε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός σε οποιαδήποτε τιμή.
Παράδειγμα ο ΟΤΕ, όταν κάποτε οι Γερμανοί αγόραζαν με 24 ή και περισσότερα ευρώ ανά μετοχή, κάποιοι κραύγαζαν περί σκανδάλου. Όταν σήμερα η μετοχή του ΟΤΕ έκλεισε στη χθεσινή συνεδρίαση στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών στα 1,37 ευρώ, αν μη τι άλλο καταδεικνύεται ότι τις τιμές δεν τις καθορίζουμε εμείς με βάση τις εκάστοτε αυθαίρετες πεποιθήσεις και εκτιμήσεις μας, αλλά η αγορά. Τα ίδια ισχύουν και για εταιρίες οι οποίες δεν είναι εισηγμένες σε κάποιο χρηματιστήριο. Με βάση δηλαδή τη σημερινή αποτίμηση, θεωρητικά, μακάρι να είχαμε μυαλό και να τον είχαμε πουλήσει όλο τον ΟΤΕ, να είχαμε κρατήσει τα λεφτά στην άκρη και όταν κάποια στιγμή οι αποτιμήσεις έπεφταν πολύ να τον ξαναγοράζαμε… Λες και δεν μπορούσαν να φτιάξει το δημόσιο νέα εταιρία όπου θα πέρναγαν όλες οι λειτουργίες που άπτονταν του τομέα εθνικής ασφάλειας και το υπόλοιπο ας το έπαιρναν οι όποιοι επενδυτές…
Εάν κρίνεις όμως από συνδικαλιστές – όψιμους πλέον εθνοσωτήρες – τύπου Στρατούλη (ΣΥΡΙΖΑ) και άλλων πολλών, αντιλαμβάνεσαι σύντομα ότι τέτοιες συζητήσεις στην Ελλάδα είναι όνειρα θερινής νυκτός, έως ότου κατάλαβαν (αν το κατάλαβαν ακόμα) ότι όσα αποτελούσαν «κεκτημένα δικαιώματα» (ορθολογικά που αδίκως χάνονται και άλλα απολύτως παράλογα που δεν θα έπρεπε καν να είχαν διεκδικηθεί) πολύ απλά αποτελούν συνάρτηση της πορείας της οικονομίας και όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες καφενείου για να ηρωποιούνται κάποιοι και να κεφαλαιοποιούν τους «αγώνες» με μια θέση στη Βουλή.
Παρόμοιες «αμαρτίες» πληρώνει και ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος. Όταν οι αποτιμήσεις ήταν σε δεκαπλάσια ή και εικοσαπλάσια των σημερινών επιπέδων, οι ψύχραιμοι φώναζαν στους τραπεζίτες (οι οποίοι δεν αποδείχτηκαν «κακοί», αλλά «ηλίθιοι») να προχωρήσουν σε συγχωνεύσεις για να γίνουν τα ιδρύματα πιο ανταγωνιστικά, να έχουν κεφαλαιακή επάρκεια κ.λπ. Δεν το έκαναν διότι καθένας από δαύτους ζήταγε… «τη μάνα του και τον πατέρα του» επιθυμώντας να κρατήσει ο καθένας τους το μαγαζάκι του, ενώ και οι καταγγελίες για απαράδεκτες πολιτικές παρεμβάσεις είναι πολλαπλές και νομίζουμε αξιόπιστες… Αποτέλεσμα, σήμερα να έχουν καταρρεύσει και να ικετεύουν διάσωση, ενώ κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με κρατικοποίηση, όχι λόγω… Αλέξη, αλλά λόγω του φάσματος της χρεοκοπίας που αντιμετωπίζουν.
Τη γραφική εικόνα συμπληρώνουν οι γνωστοί αγράμματοι που ζητούν από τη μία κρατικοποίηση των – χρεοκοπημένων, το τονίζουμε – τραπεζών που οι διοικήσεις τους εξαέρωσαν σε χρόνο ρεκόρ τα ρεκόρ μιας δεκαετίας και πλέον κινδυνεύουν θανάσιμα και από την άλλη τη φορολόγηση… των κατεστραμμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, σερβίροντας την βλακώδη πρόταση ως «σωτήρια». Πώς να συνεννοηθείς με τέτοια μυαλά και πώς να ελπίζει η χώρα σε ορθολογική διαχείριση της κρίσης που βιώνει;
Επιστρέφοντας στον Πούτιν, μπορεί η Ελλάδα να αρνηθεί την πώληση πραγματικών «φιλέτων» που τελούν υπό τον έλεγχο του δημοσίου, με το να απαιτήσει την πώλησή τους σε αποτιμήσεις αντιπροσωπευτικές της εσωτερικής αξίας μιας εταιρίας, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και αν οι επενδυτές θεωρούν τους εαυτούς του πραγματικά καλύτερους μάνατζερ (σίγουρα είναι, καθότι χειρότερο επιχειρηματίας από το ελληνικό κράτος δεν πρέπει να έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα) θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι να αγοράσουν σε τιμές υψηλότερες, αφού υποτίθεται ότι θα αναδείξουν την αξία της εταιρίας και θα εγγράψουν κέρδη.
Αυτά βέβαια ισχύουν για στοιχειωδώς σοβαρές χώρες και επιμέρους διοικήσεις. Με αυτή την προϋπόθεση θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα. Αλήθεια, πιστεύουμε ότι εμπίπτουμε σε αυτή την κατηγορία; Ή μήπως είναι εξίσου λογικός ο συλλογισμός, ότι εάν ήμασταν διαφορετικοί, ούτε στη σημερινή κατάντια θα φτάναμε, ενώ στις εταιρίες αυτές θα παρακαλούσαν να εισέλθουν και να συνεργαστούν διεθνείς κολοσσοί. Οι λαοί όμως, έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου