ΕΑΝ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΕΚΠΛΗΣΣΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ...
Ένα άκρως ενδιαφέρον και κυρίως ανθρώπινο άρθρο, από έναν άνθρωπο που δεν μας έχει δείξει τέτοια «ταλέντα», αναρτήθηκε σήμερα στο site tvxs.gr. Μπορεί το εν λόγω κείμενο να μην το συνέταξε κάποια «αστραφτερή πένα» της δημοσιογραφίας. Αλλά τι σημασία έχει αυτό, όταν τα γραφόμενα αποδεικνύουν ότι ο «συντάκτης» δεν έμεινε –όπως θα μπορούσε- στην ασφάλεια ενός «γυάλινου κλουβιού», που του παρέχει η δημοφιλία του;
Ο λόγος για τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, ο οποίος αντί για τα γάντια και τη φόρμα του, έπιασε το πληκτρολόγιο και προσπάθησε να αποκρούσει το «πέναλτι» της οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης που εδώ και καιρό έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα… 11 μέτρα της ελληνικής κοινωνικής εστίας και βάζει αμέτρητα «γκολ» στις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις.
Ο πρώην τερματοφύλακας του Πανιωνίου (αποσύρθηκε φέτος απ’ το ποδόσφαιρο) αποτύπωσε μία ιστορία που βίωσε την περασμένη Κυριακή όταν πριν απολαύσει τον καφέ του σε παραλιακό προάστιο της Αθήνας, αποφάσισε να επισκεφθεί την εκκλησία του Παλαιού Φαλήρου για να «ξεγελάσει τις ενοχές του», όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος
Το άρθρο του Δ. Ελευθερόπουλου, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Στέλιου Κούλογλου, tvxs.gr
«Κυριακή μεσημέρι κι ο Αττικός ήλιος, έπειτα από δέκα μέρες απουσίας του, προσπαθεί να λιώσει όσα κομμάτια μιζέριας μπορεί από τις ταράτσες και τα σοκάκια της βιασμένης πόλης.
Ετοιμάζομαι να πάω για καφέ στην παραλιακή οφθαλμαπάτη (Γλυφάδα), αλλά πρώτα θέλω να περάσω απ την εκκλησία του Παλαιού Φαλήρου για να ξεγελάσω τις ενοχές μου αφήνοντας μια τσάντα με ρούχα και κουβέρτες για τους άστεγους. Διπλοπαρκάρω, ως γνήσιος Νεοέλληνας ακριβώς έξω απ΄ το ναό, με σκοπό να επιταχύνω όσο μπορώ τη διαδικασία και η ήδη προβληματική σχέση μου με τις θρησκείες και τους εκπροσώπους της να μη χρειαστεί να δοκιμαστεί περισσότερο.
Συγκίνηση είναι το τελευταίο που περίμενα να νιώσω πρωινιάτικα αλλά η εικόνα με τόσους ανθρώπους όλων των ηλικιών να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά τους με τεράστιες τσάντες γεμάτες με τα ρούχα τους και τα τρόφιμά τους, τα οποία είναι έτοιμοι να δώσουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα και το χαμόγελο στα χείλη των κατάκοπων εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού μου προκαλεί ρίγη. Αυτόματα γεννιούνται δυο αντικρουόμενες σκέψεις στο μυαλό μου και προσπαθώ να κατανοήσω σε ποιά απ τις δυο κατοικεί η αλήθεια.
Στην πρώτη, με το φωτοστέφανο, συνειδητοποιώ ότι, όσα αρνητικά κι αν έχει αυτή η χώρα, το φιλότιμο, το ψυχικό θάρρος και η ανθρωπιά δεν θα εκλείψουν ποτέ και ιστορικά το έχουμε αποδείξει σε όλους τους πολέμους που βιώσαμε, οπότε και σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο των ημερών μας θα προχωρήσουμε όλοι μαζί με το κεφάλι ψηλά ακόμη κι αν μας οδηγήσει σ' ένα σύγχρονο Ζάλογγο.
Η δεύτερη όμως, με την τρίαινα, μου λέει ότι είναι εύκολο να δίνεις αυτά που δεν χρειάζεσαι πραγματικά, τα αποφάγια κυρίως της υπερκαταναλωτικής δεκαετίας που ζήσαμε κι όταν τελειώσει όλο το stock εμπόρευμα των σπιτιών μας θα επιστρέψουμε στον παρτακισμό και ωχαδερφισμό που τόσο καλά μας έμαθαν οι τελευταίες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας.
Η απάντηση, ανεξάρτητα απ' τη θέλησή της, θα δοθεί σύντομα έτσι και αλλιώς, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι ακριβώς κάτω απ΄ το Ιερό στο οποίο βρίσκομαι με τους ανιδιοτελείς εθελοντές, τους συγκαταβατικούς γεράκους, τα φρεσκοπαντρεμένα ζευγάρια και τους ρασοφόρους γκουρού, η μοναδική ερώτηση που υπάρχει δεν είναι αν πιστεύουμε στον Θεό, αλλά αν ο Θεός πιστεύει σ΄ εμάς...»
Ετοιμάζομαι να πάω για καφέ στην παραλιακή οφθαλμαπάτη (Γλυφάδα), αλλά πρώτα θέλω να περάσω απ την εκκλησία του Παλαιού Φαλήρου για να ξεγελάσω τις ενοχές μου αφήνοντας μια τσάντα με ρούχα και κουβέρτες για τους άστεγους. Διπλοπαρκάρω, ως γνήσιος Νεοέλληνας ακριβώς έξω απ΄ το ναό, με σκοπό να επιταχύνω όσο μπορώ τη διαδικασία και η ήδη προβληματική σχέση μου με τις θρησκείες και τους εκπροσώπους της να μη χρειαστεί να δοκιμαστεί περισσότερο.
Συγκίνηση είναι το τελευταίο που περίμενα να νιώσω πρωινιάτικα αλλά η εικόνα με τόσους ανθρώπους όλων των ηλικιών να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά τους με τεράστιες τσάντες γεμάτες με τα ρούχα τους και τα τρόφιμά τους, τα οποία είναι έτοιμοι να δώσουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα και το χαμόγελο στα χείλη των κατάκοπων εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού μου προκαλεί ρίγη. Αυτόματα γεννιούνται δυο αντικρουόμενες σκέψεις στο μυαλό μου και προσπαθώ να κατανοήσω σε ποιά απ τις δυο κατοικεί η αλήθεια.
Στην πρώτη, με το φωτοστέφανο, συνειδητοποιώ ότι, όσα αρνητικά κι αν έχει αυτή η χώρα, το φιλότιμο, το ψυχικό θάρρος και η ανθρωπιά δεν θα εκλείψουν ποτέ και ιστορικά το έχουμε αποδείξει σε όλους τους πολέμους που βιώσαμε, οπότε και σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο των ημερών μας θα προχωρήσουμε όλοι μαζί με το κεφάλι ψηλά ακόμη κι αν μας οδηγήσει σ' ένα σύγχρονο Ζάλογγο.
Η δεύτερη όμως, με την τρίαινα, μου λέει ότι είναι εύκολο να δίνεις αυτά που δεν χρειάζεσαι πραγματικά, τα αποφάγια κυρίως της υπερκαταναλωτικής δεκαετίας που ζήσαμε κι όταν τελειώσει όλο το stock εμπόρευμα των σπιτιών μας θα επιστρέψουμε στον παρτακισμό και ωχαδερφισμό που τόσο καλά μας έμαθαν οι τελευταίες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας.
Η απάντηση, ανεξάρτητα απ' τη θέλησή της, θα δοθεί σύντομα έτσι και αλλιώς, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι ακριβώς κάτω απ΄ το Ιερό στο οποίο βρίσκομαι με τους ανιδιοτελείς εθελοντές, τους συγκαταβατικούς γεράκους, τα φρεσκοπαντρεμένα ζευγάρια και τους ρασοφόρους γκουρού, η μοναδική ερώτηση που υπάρχει δεν είναι αν πιστεύουμε στον Θεό, αλλά αν ο Θεός πιστεύει σ΄ εμάς...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου